Lieve mensen! Welkom achter de schermen van De Spot. Hopelijk gaat het goed met jullie! In deze uitzonderlijke tijden willen we jullie laten weten dat we er nog steeds zijn en dat we veel aan jullie denken. Hieronder wat blijheid en een medicijn tegen verveling. Met toffe playlisten, spelletjes, videoclips, voorstelrondjes, terugblikken en meer. Plezier! Iedere week een update, dus blijf checken!

Komen de muren op je af? Is je kleurboek vol? Niet getreurd… De Spot biedt zwaar gezellige kneuteractiviteiten! Dit keer een emojiraadsel. Hoe goed ben jij daar in? Net zo beroerd als wij? Mooi! Dan kun je hier lekker uren mee in de weer zijn. Hoe werkt het. Je ziet een paar emoji’s staan. Die beelden de naam van een Nederlandse band of artiest uit. Bijvoorbeeld: ⚫🐦🐦 (de kleur zwart en 2 vogeltjes). Dat is dus Black Crows. Maaarrrrrrrrrr dat zouden we natuurlijk nooit als raadsel opgeven, want de Black Crows zijn hartstikke niet Nederlands. Veel puzzelplezier!
Mail je antwoorden naar: lineke@despotmiddelburg.nl en maak kans op eeuwige roem en andere mooie prijzen.

de Grote Emoji Nederlandse bandnamen Quiz deel twee

1 🌹🥩         
2 🏔🏔                    
3 🕸🕸👨👨                
4 🐱🐱                    
5 🔵💎💎                
6  ☠🌸🌻🏵🌼                
7 💰👂💍                    
8 🔇🔇                    
9 ⚪                      
10 ⏮🦒🦍🐘🦓🐯             
11 🐱                    
   
    

12 🕷🐠                   
13 🛏🎾                   
14 🥳 🏋️
15 🍁                   
16 ⛵⚓⛴🎤🎵👨🎤🎵👨   
17 😈
18 🍿➕😋                   
19 🥩🔪⛺⛺⛺           
20 🕙🔪
21 🤏📯🎻🎺                   
22 🛶

'De plaat die ik vaak draai is van The War on Drugs. Een te gekke indierockband waarvan zeker de laatste twee albums erg goed zijn. Dan is dit nummer Holding On natuurlijk erg toepasselijk in deze coronatijd.

Ain't no way I'm gonna last

Hiding in the seams, I can't move the past

Feel like I'm about to crash

Riding on my line, I keep keeping on

Na twee maanden begin ik te merken dat ik dit niet heel veel langer vol ga houden. Je mist het “oude” leven zeker in deze tijd waar ik nu hele dagen op festivals en in de concertzalen zou staan. Lange dagen en nachten zijn veel makkelijker vol te houden dan hele dagen binnen zitten.

Gelukkig kan ik nog werken en zijn we De Spot flink aan het aanpakken! Dit gaan jullie allemaal zien wanneer onze deuren weer geopend zijn voor publiek. Hopelijk tot snel en blijf gezond!'

Speciaal voor AAN! De Spot achter de schermen, vragen we bezoekers, vrijwilligers en medewerkers hun favoriete quarantaine plaat te presenteren. Deze maand de plaat van Arnon van de Worp, onze technicus in De Spot, strandwacht én barkeeper SeventySeven.

Er zijn er zoveel. Mooie platenhoezen. Jammer genoeg zien we ze niet meer zo vaak. Daarom een speciale rubriek. We vroegen muziekliefhebber en journalist Maurits Sep zijn mooiste platenhoes te presenteren.  Hij koos voor de achterkant van een legendarische platenhoes.

Het artwork was jarenlang een nuttige  inspiratiebron. Op schooltassen, schriften, kaften van studieboeken, zelfs op mijn wit geschilderde fiets die ik acht jaar later tijdens mijn studie journalistiek in Tilburg bereed

Nee,  ik ben geen danser. Niet dat ik stokstijf bij concerten sta. Ritmisch meebewegen, veel spannender wordt het niet. Ik heb het wel geprobeerd hoor. Vroeger. In 1980 om precies te zijn. Mijn eerste jaar op de havo en Madness brak door met de hit Baggy trousers, van het album Absolutely. Het was de eerste elpee die ik zelf kocht van mijn zakgeld.

Wekenlang sparen en dan hopen dat het vinyl na acht kilometer fietsen onbeschadigd thuis kwam. Twaalf was ik en met een klasgenootje gek van de Nutty Boys uit Londen.

De  tweede elpee die ik kocht, was hun eerste: One step beyond. Heerlijke two-tone ska die uitnodigt om - jawel - te dansen. Sterker nog, zo begint de plaat:

Well, listen buster, you better start to move your feet, to the rockinest, rock-steady  beat of Madness. One step beyond!

En hup, daar gingen we, mijn vriend en ik, geholpen door de albumhoes. Niet de voorkant, waarop de mannen op een rijtje staan, maar de achterzijde, een collage van dansposes. Die wij probeerden na te doen, terwijl de platenspeler overuren draaide. Damn, het zag er dan wel simpel uit wat Chas Smash deed, het was verdomde lastig. Hadden we kunnen weten, want het stond ook bij de credits op de hoes: backing vocals, various shouts and fancy footwork!

Eerlijk, fancy is het bij mij nooit geworden. Het leek meer op struikelen. En dus gaf ik het op. Het dansen dan, want Madness bleef.

Niet alleen de muziek, ook de hoes  van One step beyond heeft me veel plezier gebracht. De vrolijkheid van de band straalt ervan af. Het blijft leuk om met een groepje de foto op de voorkant na te doen.

Het artwork was jarenlang een nuttige  inspiratiebron. Op schooltassen, schriften, kaften van studieboeken, zelfs op mijn wit geschilderde fiets die ik acht jaar later tijdens mijn studie journalistiek in Tilburg bereed - overal prijkte het logo van de band op, de grote M met het hoedje erboven. Nagetekend van deze hoes. Handig voor de herkenbaarheid van mijn eigendommen.

Trouwens, nog even over dat dansen  van mij. Ik heb net de clip van het titelnummer One step beyond teruggekeken, dat overigens een cover is van het door de Jamaicaanse ska-held Prince Buster geschreven nummer. Nou is het wel zo dat veel van de dansjes vooral ritmische bewegingen van het bovenlichaam zijn, waarbij de voeten lijken vastgenageld aan de grond. Hmm, zou ik dan toch...

Benieuwd?

Hey you, don’t watch that, watch this:

https://www.youtube.com/watch?v=SOJSM46nWwo

Heb jij al getekend? ❤️ voor muziek.... Teken de petitie voor het behoud van live muziek in Nederland. #liefdevoormuziek. Meer info en je handtekening doneren? Dat kan hier: https://liefdevoormuziek.nu

Jaar in jaar uit zijn er door onze huisfotografen prachtige foto's gemaakt. In deze rubriek lichten we er steeds eentje uit. Fotograaf Tim van Kleunen is weer aan de beurt. Dit keer een prachtige foto van het optreden van Intergalactic Lovers.

Via Studio Brussel had ik al eerder kennis gemaakt met Intergalactic Lovers. Het nummer 'Between the Lines’ draaide ze grijs. Een energiek, up-tempo liedje dat in je hoofd blijft hangen. Kerstcadeautje dus, toen de band in 21 december 2018 in De Spot optrad.

In een versierde Spot speelde Intergalactic Lovers een spetterende show. Ik probeerde de kerstversiering én de band te fotograferen. Mijn lens was hier te nauw voor, dus ik liep heel de avond heel moeilijk te doen, zonder succes….  Uiteindelijk door achter de bar, helemaal in de hoek te staan, lukte het net en maakte ik deze foto.

Meer foto's van Tim zien? Kijk hier:

www.timvankleunen.com

Jaaaaa! een heel vet initiatief! Popaanzee, Spectra, RegioRuis, Podium Z Zeeland en Steenworp Zeeuws-Vlaanderen hebben de handen ineen geslagen en een nieuw project bedacht: POPAANZEE WERKPLAATS🔥!

Een online plek voor muzikanten, waar je inspiratie kunt opdoen, nieuwe dingen kunt leren en andere muzikanten kunt ontmoeten. Voor en door de Zeeuwse popscene. Start morgen, woensdag 6 mei , om 20:00 uur, met de eerste online workshop, door PEER

Meer informatie over de workshops en het project vindt je hier:

Zwaar romantische films en verhalen waarin de hoofdrolspelers door allerlei vergezochte misverstanden een tragische dood sterven, trek ik slecht. Ja, ik wil heel graag meegevoerd worden door een verhaal, maar als die aanstellers nou gewoon eens goed met elkaar zouden praten, dan was alles binnen een kwartiertje opgelost. Als broodjenuchtere romanticus is het niet altijd makkelijk om een verhaal te vinden dat me goed ligt. Diezelfde nuchterheid zit me muzikaal ook wel eens dwars.

Youtube weet heel goed welke muziek ik graag luister en daarom krijg ik de laatste tijd constant een indrukwekkend privéoptreden van Damien Rice en een koor aangeboden als kijk- en luistervoer. Het bombastische, de prachtige zang, het unieke en spannende van zo’n één op één concept; het zijn allemaal dingen die me enorm aanspreken. Tegelijk vraag ik me af: “Hoe zou ik dit optreden ondergaan? Ben ik hier misschien te nuchter voor?”

Het probleem zit hem vooral in de aanloop. Je wordt geblinddoekt naar het optreden gebracht.

Waarschijnlijk heb ik dus nog voor ik aankom tien keer m’n teen gestoten en bijna net zo vaak m’n enkel verzwikt. Grote kans dat ik daar met m’n gedachten zit. En dat ze dan zo’n schaal op je kop zetten en erop slaan… Zou ik dan totaal oneerbiedig moeten giechelen? Of zou ik de neiging krijgen om even lekker terug te meppen? Jij mij slaan? Dan kun jij die hele schaal in je smoel verwachten!

Hoe vaker ik bij het filmpje terugkom, hoe meer ik overtuigd ben dat ik bij dit optreden al m’n scepsis en ronddwalende gedachten in no time opzij zou zetten. De mensen die de mazzel hadden zo te worden toegezongen, worden stuk voor stuk helemaal gegrepen door het moment en de zang. Ik denk dat alleen het feit dat meneer Rice uiteindelijk zou klagen over z’n natte knieën (te danken aan het tranendal dat ik uit pure ontroering bij elkaar heb geblèrd) me terug zou kunnen brengen op aarde. Wat is deze uitvoering van ‘It Takes a Lot to Know a Man’ allemachtig prachtig!

Liefs, Sonja

Een hele speciale editie van Songs from the Heart. Lockdown Serenade. In De Spot. Zonder publiek. maar wel met JP deKlerk en Sjef Hermans.

We zijn allebei gek op muziek, we wonen op nog geen 50 meter afstand van elkaar en  we vinden elkaar lief. Daarom organiseren we - ja, oké, in de verre toekomst - samen met De Kloveniersdoelen kloofconcerten. Een reeks bijzondere concerten in De Kloveniersdoelen. Onder het alias Echo Beatty bouwt Ann elies van Dinter met haar bezwerende songs en een doordringende stem een eigen universum, onwerelds en beklijvend. En zeg nou zelf... voor je het weet is het december...

Er zijn er zoveel. Mooie platenhoezen. Jammer genoeg zien we ze niet meer zo vaak. Daarom een speciale rubriek. We vroegen Wij zijn De Stad man, kroegtijger, herrieschopper, teddybeer en online specialist Edwin Mijnsbergen zijn mooiste platenhoes te presenteren.

Het is, in al z’n eenvoud, een prachtig beeld.

Een soort middelvinger zonder de middelvinger op te steken.

Denkend over de vraag naar m’n favoriete platenhoes allertijden schieten mijn gedachten meteen naar de albums vol brute metal, die ik nog ergens in een kist bewaar. De hoezen van die elpees van toen zijn vaak net zo bruut als de muziek zelf. Van obscure bands als Necrophagia en Napalm Death tot een bekendere namen als Iron Maiden: als ik wist dat dié bands met een nieuwe plaat zouden komen verheugde ik me ook op de albumcovers. Kleine schilderijtjes waren het, meestal van taferelen die die je normaal alleen in horrorfilms ziet.

Toch kies ik voor een platenhoes uit een andere stroming uit de jaren 80. De bijbehorende muziek is ook herrie, maar andere herrie. Amerikaanse Hardcore Punk om precies te zijn. In 1983 bracht de band Minor Threat ‘Out of Step’ uit, een album dat veel latere bands uit de punkscene zou beïnvloeden. Ik pikte het album pas drie jaar later op, toen ik als puber hard overstag ging voor het tegengeluid van punk, en dan met name voor de punk van Amerikaanse bands als Suicidal Tendencies, Youth of Today en Dirty Rotten Imbeciles.

Muzikaal gezien vond ik Minor Threat niet eens zo opvallend, maar hun uitstraling was gewoon een beetje anders. Intelligenter? Ingetogener? Ik weet het niet precies, maar het was sowieso een beetje gek dat zanger Ian MacKaye stond te schreeuwen dat hij niet aan roken, drinken en neuken deed. Met die opvatting (en met een gelijknamige song) stond hij aan de wieg van de zogenoemde Straight Edge-beweging (liefhebbers van punk en andere alternatieve muziek die eveneens niet aan genoemde zaken doen en vaak ook vegetariër of veganist zijn). Dát vond ik pas tegendraads, als ventje van vijftien dat juist net was begonnen met roken en drinken, en om de vijf minuten aan seks dacht.

De hoes van Out of Step is wat mij betreft iconisch. Het ontwerp van Cynthia Connolly staat voor mij na al die jaren nog steeds als een huis. Het schaapje dat wegspringt bij de kudde is zwart in plaats van wit, heeft een andere vorm en lijkt ook nog eens te dansen, in plaats van te sjokken als een mak, uhm, schaap. Het is, in al z’n eenvoud, een prachtig beeld. Een soort middelvinger zonder de middelvinger op te steken. Een subtiel signaal. Die grote letters van de band- en de albumnaam maken het helemaal af. Krachtig. Prachtig. Tijdloos.

Vijfentwintig jaar na het uitkomen van Out of Step zag ik in Amsterdam een shirt hangen, met deze platenhoes op de rug. Ik twijfelde geen moment en kocht het, om het in de jaren erna tot op de draad te verslijten. Een lievelingsshirt was het, echt. Liep ik na al die jaren alsnog even stoer mee, uit die ellendige pas.

I can't keep up! Can't keep up! Can't keep up! Out of step, with the world!

Uit de OUDE DOOS
Een speciaal psycho folk noir avantgarde feest met The Dead Brothers...

#kaffeethofindespot 23 mrt 2018
Foto Nous Photography

Momenteel zijn we allemaal snode plannetjes aan het smeden om toch live-muziek jullie huiskamers in te slingeren. Binnenkort meer!

Naast mixes en live streams, presenteert 80's VERANTWOORD hierbij een nieuw, online segment: 'DJ El Salvo Presents'! 💜

De man achter 80's Verantwoord én radiomaker bij StrandedFM neemt luisteraars in zijn 80's Verantwoord-shows mee door het gehele decennium.

Compleet met muziekfeitjes en -anekdotes, en natúúrlijk de beste platen, met in deze eerste editie de jaren '80 t/m '82. 📻💚

Copyright © POPPODIUM DE SPOT 2020.

All rights reserved.